طراحی گیمیفیکیشن

طراحی گیمیفیکیشن؛ وقتی بازی، جدی می‌شود

گاهی در میانه‌ی یک روز کاری خسته‌کننده، از خودمان می‌پرسیم: چرا انجام دادن بعضی کارها این‌قدر سخت است؟ در همان لحظه، اگر گوشی را برداریم و وارد یک بازی ساده شویم، می‌بینیم زمان از دست رفته، خستگی محو شده و ما با تمام انرژی درگیر هدفی شده‌ایم که هیچ پاداش واقعی هم ندارد.
این تضاد ساده، همان نقطه‌ی تولد مفهومی است به نام گیمیفیکیشن (Gamification)؛ یا به زبان فارسی، بازی‌وارسازی.
در واقع موضوع طراحی گیمیفیکیشن از دل همان پرسش قدیمی بیرون آمد:
چگونه می‌توان از منطق بازی برای ایجاد انگیزه در کار، یادگیری یا حتی خرید استفاده کرد؟
ماجرا از جایی شروع شد که سازمان‌ها فهمیدند انگیزش انسانی تنها با پول یا دستور رشد نمی‌کند. انسان برای درگیر شدن، باید حسِ بازی درونی‌اش بیدار شود.
از مراکز تماس گرفته تا پلتفرم‌های آموزشی، از کمپین‌های بازاریابی تا شبکه‌های اجتماعی، همه به نوعی تلاش کرده‌اند کار را به تجربه‌ای شبیه بازی تبدیل کنند. اما برای آنکه طراحی گیمیفیکیشن به شکل درست انجام گیرد، باید اول بفهمیم چرا اصلاً به آن نیاز داریم.

 از نیاز تا مفهوم؛ چرا گیمیفیکیشن به‌وجود آمد؟

بازی‌وارسازی از یک نیاز بنیادین انسان شروع شد: میل به معنا، چالش و پیشرفت. وقتی درگیر یک بازی هستیم، دیگر به خستگی، شکست یا گذر زمان فکر نمی‌کنیم. چرا؟ چون در بازی، هر چیزی شفاف، قابل پیش‌بینی و انگیزاننده است.
یوکای چو، یکی از نظریه‌پردازان برجسته در حوزه گیمیفیکیشن، می‌گوید:
“در بازی می‌دانیم قرار است چه اتفاقی بیفتد، می‌دانیم چرا می‌جنگیم و چطور می‌توانیم برنده شویم.”
این جمله، شاید خلاصه‌ی تمام دلایل رشد گیمیفیکیشن باشد. اما برای درک عمیق‌تر، بیایید چهار ویژگی کلیدی بازی را بررسی کنیم — همان عناصری که محیط‌های کاری و آموزشیِ خشک از آن بی‌بهره‌اند.
۱. پیش‌بینی‌پذیری و وضوح مسیر: در هر بازی، هدف روشن؛ قوانین مشخص‌اند و نتیجه قابل‌درک است. اما در بسیاری از محیط‌های کاری، افراد نمی‌دانند تلاششان دقیقاً به چه منجر می‌شود یا کِی بازخورد می‌گیرند. در طراحی گیمیفیکیشن این ابهام را با مسیرهای شفاف و امتیازدهی قابل پیگیری از بین می رود.

۲. قدرت انتخاب و خلاقیت: در بازی، بازیکن تصمیم می‌گیرد: چه زمانی حمله کند، کدام مسیر را انتخاب کند و چگونه برنده شود. در دنیای واقعی، این آزادی اغلب جای خود را به دستور و تکرار داده است. گیمیفیکیشن تلاش می‌کند قدرت انتخاب و حس مالکیت بر تجربه را دوباره به انسان برگرداند.
۳. مشاهده‌ی لحظه‌ای نتایج: در بازی، شما فوراً می‌بینید برنده‌اید یا بازنده؛ امتیازها جلوی چشمتان رشد می‌کنند، ولی در محیط‌های کاری، بازخوردها معمولاً دیر می‌رسند. طراحی گیمیفیکیشن این فاصله را کوتاه می‌کند و احساس پیشرفت را در لحظه فعال نگه می‌دارد.
۴ . یادگیری بخشی از مسیر رشد: در بازی، یادگیری بخشی از فرآیند است؛ بازیکن ناگزیر است مهارت کسب کند تا پیش برود. در کار اما، آموزش معمولاً محدود به شروع مسیر است. گیمیفیکیشن، با طراحی چالش‌های مرحله‌ای، یادگیری را به بخشی طبیعی از تجربه تبدیل می‌کند. ترکیب این چهار عامل، باعث می‌شود بازی‌ها انگیزه، تمرکز و امید را در انسان زنده نگه دارند.
اما در نقطه‌ی مقابل، بیشتر کارهای روزمره فاقد همین عناصر‌اند: کارمند نمی‌داند نتیجه‌ی تلاشش چیست، آزادی تصمیم ندارد، آموزش مستمر نمی‌بیند و بازخورد فوری نمی‌گیرد. به همین دلیل است که طراحی گیمیفیکیشن امروز نه یک فرایند زودگذر، بلکه پاسخی ساختاری به مسئله‌ی بی‌انگیزگی انسان در محیط‌های رسمی است.

فرآیند طراحی گیمیفیکیشن

چگونه بازی را برای کار، یادگیری و رشد طراحی کنیم؟

طراحی گیمیفیکیشن صرفاً به معنی «امتیاز دادن» یا «درج جدول برندگان» نیست. در واقع، آنچه در ظاهر شبیه بازی به نظر می‌رسد، پشت‌صحنه‌ای کاملاً علمی دارد که از روان‌شناسی، طراحی تجربه کاربر (UX) و مدیریت رفتار انسانی الهام گرفته است.
هر گیمیفیکیشن موفق، پیش از هر چیز، با شناخت دقیق مسئله و انگیزه‌ی مخاطب شروع می‌شود. اگر ندانیم چرا می‌خواهیم از بازی استفاده کنیم، احتمالاً نتیجه چیزی می‌شود شبیه یک پوستر رنگی که هیچ تأثیری ندارد.
– فرآیند طراحی گیمیفیکیشن را می‌توان در پنج مرحله‌ی اصلی خلاصه کرد:
۱. آسیب‌شناسی و تعریف مسئله: هر بازی از «چرا» آغاز می‌شود. قبل از هر چیز باید بدانیم چه چیزی در سازمان، آموزش یا بازارمان درست کار نمی‌کند.
آیا کارکنان بی‌انگیزه‌اند؟ آیا دانشجویان در دوره‌های آنلاین نیمه‌کاره رها می‌کنند؟ آیا مشتریان وفادار نمی‌مانند؟ در این مرحله، هدف شناسایی دقیق رفتارهایی است که باید تغییر کنند.
مثلاً:
• در یک مرکز تماس، می‌خواهیم کیفیت پاسخگویی اپراتورها بالا برود.
• در یک پلتفرم آموزشی، می‌خواهیم نرخ اتمام دوره از ۳۰٪ به ۷۰٪ برسد.
• در یک برنامه‌ی وفاداری مشتری، می‌خواهیم کاربران دفعات بیشتری بازگردند و امتیاز مصرف کنند.
در این مرحله، داده‌ها، بازخوردها و مشاهده‌های انسانی جمع‌آوری می‌شود تا الگوی رفتاری فعلی فهمیده شود.
این مرحله معادل مرحله‌ی «تحلیل نیاز» در طراحی سیستم‌هاست — اما در گیمیفیکیشن، تمرکز روی احساس و انگیزه است نه فقط عملکرد.
۲. تحلیل انگیزاننده‌ها (Motivators): طراحی گیمیفیکیشن یعنی طراحی برای انگیزه. پس لازم است بفهمیم انگیزه‌ی کاربران ما از جنس درونی است یا بیرونی؟
• انگیزه‌های درونی شامل یادگیری، حس معنا، چالش ذهنی و رشد شخصی است.
• انگیزه‌های بیرونی شامل پاداش، رتبه، مدال، تخفیف و تشویق بیرونی است.
مثلاً در یک باشگاه مشتریان، پاداش‌های امتیازی (مثل تخفیف) بیشتر بیرونی‌اند؛ اما در یک پلتفرم آموزشی، حس یادگیری و پیشرفت، درونی است. برای طراحی درست، باید بدانیم کدام‌یک از این انگیزه‌ها پررنگ‌تر است.اگر کاربر فقط دنبال جایزه باشد، مدل زیکرمن (PBL) بهتر جواب می‌دهد؛ اما اگر به دنبال تجربه‌ی رشد و معناست، مدل یوکای چو (Octalysis) مناسب‌تر است. برای مثال فرض کنید در یک شرکت فناوری، کارکنان باید مستندات فنی را به‌روز کنند. کار کسل‌کننده است و هیچ‌کس تمایل ندارد انجامش دهد. اما اگر فرآیند را به شکل «چالش مأموریت» طراحی کنیم ؛ به این شکل مثلاً با هر بار تکمیل مستندات، نشان «کاوشگر دانش» بگیرند و در تابلوی افتخار شرکت نمایش داده شوند ؛ حس رشد، مالکیت و رقابت فعال می‌شود.

۳. انتخاب مدل و فریم‌ورک گیمیفیکیشن: وقتی انگیزه‌ها مشخص شدند، نوبت انتخاب فریم‌ورک است.
سه مدل اصلی در طراحی گیمیفیکیشن وجود دارد:

بسیاری از طراحان حرفه‌ای، ترکیبی از این مدل‌ها را به کار می‌گیرند. مثلاً یک شرکت می‌تواند از مدل ورباخ برای ساختار فرایند، از یوکای چو برای طراحی انگیزش، و از زیکرمن برای ایجاد رقابت بیرونی استفاده کند.
۴. طراحی سناریوی بازی (Game Scenario Design): حالا نوبت «روایت بازی» است — جایی که کار، تبدیل به ماجرا می‌شود. در این مرحله سناریو باید پاسخ دهد:
• بازیکن کیست؟
• هدف نهایی چیست؟
• چه مسیرهایی برای رسیدن به هدف وجود دارد؟
• چه پاداش‌هایی داده می‌شود؟
• باخت یا شکست چه معنایی دارد؟
بازی‌ها معمولاً در سه قالب طراحی می‌شوند:
الف. بازی‌های کوتاه‌مدت رقابتی
برای رویدادها و کمپین‌ها مناسب‌اند (مثل مسابقات فروش). مثلاً هر فروشنده‌ای که در پایان هفته بیشترین فروش را داشته باشد، نشان «شکارچی هدف» می‌گیرد. اینجا هدف، تحریک سریع انگیزه و ایجاد شور کوتاه‌مدت است.
ب. بازی‌های استقامتی و مرحله‌محور
مناسب کارهایی که نیاز به استمرار دارند، مثل آموزش یا توسعه فردی. مثلاً در یک دوره آنلاین، هر درس به منزله‌ی عبور از یک مرحله است و کاربران با گذر از هر فصل، امتیاز تجربه (XP) و ابزار جدید باز می‌کنند. اینجا تمرکز بر احساس پیشرفت تدریجی است.
ج. بازی‌های تیمی و گروهی
در این نوع، رقابت و همکاری با هم ترکیب می‌شود. مثل پروژه‌های گروهی در سازمان‌ها که در آن تیم‌ها برای کسب «مدال بهره‌وری» با هم رقابت می‌کنند. در این حالت، علاوه بر رقابت، حس تعلق و یادگیری جمعی هم تقویت می‌شود. هر سه نوع بازی، می‌توانند بسته به هدف سازمان، با فرهنگ و ساختار خاصی ترکیب شوند.
۵. هم‌ترازی با فرهنگ و اهداف سازمان: مهم‌ترین بخش طراحی، هماهنگی بازی با فرهنگ سازمانی است. اگر فرهنگ سازمان مبتنی بر کنترل و سلسله‌مراتب باشد، نمی‌شود بازی آزاد و خلاق طراحی کرد و اگر فرهنگی پویا و یادگیرنده وجود داشته باشد، می‌توان سناریوهای خلاق‌تر و آزادانه‌تری ساخت. برای مثال در یک شرکت دولتی که ارزش‌ها رسمی و سلسله‌مراتبی هستند، بهتر است از مدل ورباخ (فرآیندمحور) استفاده شود تا نظم حفظ شود. اما در یک استارتاپ با روحیه‌ی جوان و پویا، یوکای چو و طراحی بر اساس حس معنا، مالکیت و خلاقیت، بیشتر جواب می‌دهد.
۶. طراحی چرخه انگیجمنت (Engagement Loop): حتی بهترین بازی‌ها هم اگر ماندگار نباشند، به زودی فراموش می‌شوند. در طراحی گیمیفیکیشن، باید چرخه‌ای طراحی شود که کاربران مدام درگیر بمانند. چرخه انگیجمنت معمولاً شامل این مراحل است:
1. Trigger (جلب توجه): دعوت اولیه برای شروع بازی.
2. Action (عمل): کاری که کاربر انجام می‌دهد (مثلاً پاسخ به تماس یا شرکت در آزمون).
3. Feedback (بازخورد): نتیجه فوری، امتیاز یا پیام تشویقی.
4. Progress (پیشرفت): نمایش مسیر رشد یا مرحله بعد.
با تکرار این چرخه، حس پیشرفت و تداوم در ذهن کاربر نهادینه می‌شود. همانطور که در بازی‌های ویدئویی، با هر مرحله‌ی جدید انگیزه‌ی بازیکن برای ادامه بیشتر می‌شود.

۷. سنجش و به‌روزرسانی (Iteration & Update): طراحی گیمیفیکیشن یک پروژه‌ی یک‌باره نیست. همان‌طور که بازی‌های موفق نسخه‌های جدید منتشر می‌کنند، سناریوهای گیمیفیکیشن هم باید با بازخورد کاربران و تغییر شرایط، به‌روزرسانی شوند. مثلا در نظر بگیرید در یک کمپین فروش، اگر کاربران در مرحله‌ی دوم ریزش داشته باشند، شاید لازم باشد نوع پاداش یا سختی مأموریت تنظیم شود. در یک پلتفرم آموزشی، می‌توان مراحل جدید اضافه کرد یا امتیازها را متنوع‌تر ساخت تا انگیجمنت بالا بماند.

• • فرآیند طراحی گیمیفیکیشن، ترکیبی از علم رفتارشناسی، طراحی تجربه کاربر و شناخت فرهنگی سازمان است. هر مرحله به ما کمک می‌کند تا به جای تقلید از بازی، کار را به تجربه‌ای بازی‌گونه تبدیل کنیم. در نهایت، راز موفقیت در طراحی گیمیفیکیشن این است که فراموش نکنیم: انسان‌ها به دنبال پاداش نیستند، به دنبال معنا، رشد و تجربه‌اند. و اگر بتوانیم این معنا را در قالب بازی طراحی کنیم، دیگر کار، صرفاً کار نخواهد بود — بلکه تجربه‌ای الهام‌بخش برای رشد فرد و سازمان خواهد شد.
•  
• 
•  

• مدل‌ها و نظریه‌های اصلی در طراحی گیمیفیکیشن

• اگر گیمیفیکیشن را مانند یک نقشه در نظر بگیریم، نظریه‌ها و مدل‌های طراحی همان قطب‌نماهای این مسیرند. طراحان بازی‌وارسازی برای اینکه بدانند چگونه باید انگیزه را برانگیزند، تجربه را بسازند و رفتار را هدایت کنند، از چند چارچوب نظری مهم استفاده می‌کنند.
  سه چارچوب از همه مشهورتر و تأثیرگذارترند:
  1. مدل ورباخ و هانتر (Werbach & Hunter)
  2. چارچوب اکتالیسیس یوکای چو (Octalysis Framework)
  3. مدل زیکرمن و لیندر (Zichermann & Linder)
• هرکدام از این مدل‌ها، گیمیفیکیشن را از زاویه‌ای متفاوت توضیح می‌دهند: یکی از منظر ساختار و اجزا، دیگری از دید انگیزه‌های انسانی، و سومی از منظر تجربه و تعامل. بیایید این سه را با جزئیات و مثال بررسی کنیم.
  ۱. مدل ورباخ و هانتر (Werbach & Hunter): سه‌لایه‌ی طراحی
  کوین ورباخ و دن هانتر از نخستین نظریه‌پردازانی بودند که کوشیدند گیمیفیکیشن را به‌صورت یک فرایند سیستماتیک توضیح دهند. آن‌ها در کتاب معروف خود For the Win، سه لایه‌ی طراحی را معرفی کردند:
  پویایی‌ها (Dynamics)، مکانیک‌ها (Mechanics) و اجزا (Components)؛ این مدل به‌نوعی ستون فقرات بسیاری از پروژه‌های گیمیفیکیشن در کسب‌وکارهاست.
• 🔹 الف) پویایی‌ها (Dynamics): پویایی‌ها همان سطح کلان بازی‌اند؛ احساسات، روایت، پیشرفت، یا حس تعلقی که در پسِ هر تجربه وجود دارد.
  پویایی‌ها معمولاً پنهان‌اند اما اثرگذارند. مثلا در یک پلتفرم آموزشی شرکتی، احساس پیشرفت و تعلق گروهی به تیم، دو پویایی کلیدی هستند که کاربران را نگه می‌دارند.
  🔹 ب) مکانیک‌ها (Mechanics): مکانیک‌ها ابزارهای قابل مشاهده‌ای هستند که این پویایی‌ها را فعال می‌کنند: امتیاز، سطح، پاداش، چالش، همکاری، رقابت، زمان‌بندی و… برای مثال اگر پویایی اصلی «احساس پیشرفت» باشد، مکانیکی مانند «سیستم سطوح» می‌تواند آن را تقویت کند.
  🔹 ج) اجزا (Components): اجزا همان عناصر دیداری و اجرایی بازی‌اند: نشان‌ها (Badges)، تابلوهای امتیاز (Leaderboards)، آواتارها، ماموریت‌ها و… مثلا در یک برنامه‌ی تناسب اندام ممکن است برای هر سطح، نشان مخصوص بدهد یا برای رقابت هفتگی از تابلو امتیاز استفاده کند.
  مدل ورباخ و هانتر به طراح کمک می‌کند تا از پایین به بالا حرکت نکند (یعنی مستقیماً سراغ نشان و امتیاز نرود)، بلکه از احساسات انسانی و هدف رفتاری آغاز کرده و سپس به سطح ابزارها برسد.

۲. چارچوب اکتالیسیس یوکای چو (Octalysis Framework): نقشه‌ی انگیزش انسانی
مدل یوکای چو (Yu-kai Chou) شاید محبوب‌ترین و پرکاربردترین چارچوب گیمیفیکیشن باشد. او معتقد بود بیشتر سیستم‌های گیمیفیکیشن شکست می‌خورند، چون صرفاً بر امتیاز و پاداش تمرکز می‌کنند و از احساس انسان بودن غافل‌اند.
یوکای چو برای حل این مشکل، مدل معروف Octalysis (اکتالیسیس) را معرفی کرد که یک هشت‌ضلعی از انگیزش‌های بنیادین انسان است. در این مدل، هشت نیروی اصلی وجود دارد که هر رفتار بازی‌گونه بر پایه‌ی آن‌ها شکل می‌گیرد:

یوکای چو این هشت نیرو را به دو دسته تقسیم کرد:
• سمت چپ (White Hat): نیروهای مثبت و بلندمدت مثل معنا، رشد و خلاقیت.
• سمت راست (Black Hat): نیروهای فشار و اضطراب‌آور مثل ترس، کمیابی یا غافلگیری.
طراح موفق، هر دو کلاه را هوشمندانه ترکیب می‌کند تا سیستم هم الهام‌بخش باشد و هم تحریک‌کننده. در برنامه‌ی Duolingo، حس «پیشرفت و تداوم» (White Hat) با «ترس از دست دادن استریک» (Black Hat) ترکیب شده — و نتیجه آن است که کاربران حتی برای چند روز هم تمایل ندارند زنجیره‌ی یادگیری‌شان قطع شود.

• اکتالیسیس یک نقشه‌ی انگیزش انسانی است، نه صرفاً مدل طراحی بازی که به کمک آن، می‌توان تجربه‌ها را از سطح ابزار، به سطح احساس ارتقا داد.

۳. مدل زیکرمن و لیندر (Zichermann & Linder): تجربه، نه امتیاز
گِیب زیکرمن و کریستوفر لیندر از جمله کسانی بودند که هشدار دادند گیمیفیکیشن نباید به «نظام امتیازدهی برای رفتار» تقلیل پیدا کند. آن‌ها در آثار خود، از جمله The Gamification Revolution، بر مفهوم Engagement Loop تأکید کردند که چرخه‌ای از انگیزش، اقدام و بازخورد که رفتار را تکرارپذیر و پایدار می‌کند.
🔹 ۱. انگیزش (Motivation): بازیکن باید دلیلی برای شروع داشته باشد — پاداش، هدف، یا حس معنا.
🔹 ۲. اقدام (Action): در پاسخ به انگیزش، بازیکن عملی انجام می‌دهد (مثلاً خرید، پاسخ، یا تمرین).
🔹 ۳. بازخورد (Feedback):سیستم باید بلافاصله پاسخ دهد: امتیاز، تشویق، یا پاداش. این بازخورد، خود انگیزش جدیدی می‌شود و چرخه تکرار می‌شود. مثلا در اپلیکیشن آموزش زبان، وقتی کاربر تمرین را کامل می‌کند، بازخورد فوری دریافت می‌کند («عالی بود!» + امتیاز). این بازخورد باعث می‌شود او تمرین بعدی را هم انجام دهد.
• در واقع زیکرمن می‌گوید طراحی گیمیفیکیشن موفق، یعنی ساخت یک چرخه‌ی رضایت فوری و هدفمند که در آن کاربر احساس پیشرفت واقعی داشته باشد، نه فقط پاداش عددی.

جمع‌بندی: از مدل تا معنا

اگر مدل ورباخ ساختار بازی را توضیح دهد، یوکای چو روح و انگیزه‌ی انسانی را روشن می‌کند، و زیکرمن تجربه‌ی تکرارشونده‌ی تعامل را نشان می‌دهد.
هر سه مدل در کنار هم، سه بُعد اصلی طراحی گیمیفیکیشن را می‌سازند:

و در نهایت، می‌توان گفت: طراحی گیمیفیکیشن موفق، ترکیبی هوشمند از ساختار، معنا و تجربه است. وقتی این سه در کنار هم قرار گیرند، سیستم از «پاداش‌دهی سطحی» عبور کرده و به مرحله‌ی ایجاد تعامل پایدار انسانی می‌رسد — جایی که کاربر دیگر برای امتیاز بازی نمی‌کند، بلکه برای حس رشد و تعلق بازمی‌گردد.

سخن پایانی

گیمیفیکیشن در اصل تلاشی است برای بازگرداندن جوهره‌ی «انگیزش انسانی» به کار، آموزش، بازاریابی و حتی زندگی روزمره. آنچه روزی صرفاً در دنیای بازی معنا داشت — مثل حس رقابت، رشد، چالش و پاداش — امروز به ابزاری هوشمند برای افزایش درگیری ذهنی، انگیزه و عملکرد در سازمان‌ها تبدیل شده است. ما در این مسیر دیدیم که گیمیفیکیشن نه یک تکنیک سطحی برای امتیاز دادن، بلکه یک فلسفه طراحی رفتار و تجربه است. فلسفه‌ای که ریشه در درک عمیق روان‌شناسی انسان دارد.
طراحی گیمیفیکیشن از جایی آغاز می‌شود که ما مسئله‌ی انسانی را شناسایی می‌کنیم — کجای مسیر انگیزه از بین می‌رود؟ کجا کار معنا ندارد؟ و کجا بازخورد دیر می‌رسد؟ پاسخ به این پرسش‌ها، نقطه شروع طراحی است. سپس با شناخت نوع انگیزاننده‌ها — درونی یا بیرونی — و هدف نهایی (آموزش، بازاریابی، یا فرهنگ سازمانی)، مسیر طراحی روشن می‌شود. در این میان، مدل‌هایی چون ورباخ و هانتر با نگاه ساختاری، یوکای چو با نگاه انگیزشی و زیکرمن با نگاه تجربی، به ما یاد می‌دهند که چگونه احساسات، رفتار و تعامل را در قالب بازی به‌هم پیوند دهیم.
یک طراحی موفق، تنها در اضافه کردن امتیاز و نشان خلاصه نمی‌شود؛ بلکه در ساختن روایتی معنادار است که در آن کاربر حس کند حضورش ارزش دارد، پیشرفتش دیده می‌شود و انتخاب‌هایش واقعی‌اند. در نهایت، گیمیفیکیشن موفق، جایی‌ست که تعامل میان انسان و سیستم از حالت وظیفه خارج و به تجربه‌ای لذت‌بخش تبدیل می‌شود — جایی که کار، یادگیری یا خرید، نه به اجبار بلکه از روی اشتیاق انجام می‌گیرد.
به بیان ساده‌تر، طراحی گیمیفیکیشن یعنی طراحی مسیر رشد؛ مسیری که در آن هر گام، خود پاداش است.

در صورتی که قصد دارید با استفاده از شیوه‌های مدیریت تجربه مشتری در طراحی گیمیفیکیشن سازمان خود بهره بگیرید می‌توانید از طریق مشاوره با سعید رستم اف تجربه ای متفاوت برای کسب و کار و همچنین مشتریان سازمان خود رقم بزنید.